Ik besluit de zolder op te ruimen omdat ik niet tegen het probleem aan wil lopen dat ik op een dag ga verhuizen en in een rotvaart alles moet gaan uitzoeken, weggooien en eigenlijk niet weet wat ik met al die spullen moet. Het fijne van af en toe een opruimsessie houden is dat ik op mijn gemak alle dozen door kan spitten, oude rapporten kan doorlezen, een beetje grinniken om het cv van mijn vader, en kan glimlachen om het verlovingskaartje van mijn opa en oma uit 1945.
Mijn moeder stond er om bekend dat ze veel bewaarde, en ik probeer precies dat niet van haar over te nemen. Dus gooi ik bij elke opruimsessie weer meer weg. Er zit niet echt een systeem in, behalve dat fotoboeken sowieso in de dozen blijven zitten. Verjaardagskaarten gaan direct de oud-papierbak in. Tot ik bij de condoleancekaarten kom, en de verjaardagskaarten van mijn vaders laatste verjaardag, toen hij al ziek was. De sterktekaarten voor mijn moeder, de kaartjes die aan de begrafenisboeketten zaten. Stapels en stapels spit ik door en met een bijna schaamteloze nonchalance gooi ik ze één voor één in een doos.
Er zijn namen van families die steeds weer voorbijkomen; mensen die ik alleen maar ken van de kaarten die ze altijd naar mijn ouders sturen; een vrouw die altijd haar eigen kaarten maakt, prachtig versierd, geen wonder dat mijn moeder deze bewaard heeft. Op alle andere kaarten staan vooral bloemen, bloemen met een hangende kop, bloemen die ik sinds een jaar pas bij naam kan noemen, bloemen die vergezeld gaan van een goedbedoelde tekst maar waar ik eigenlijk een beetje van ga zuchten. Dan stuit ik op een kaart met een vrouw op een fiets die een grote verzameling gekleurde ballonnen achter haar aan sleept. Ik weet nog dat mijn moeder bij ontvangst zich afvroeg wie er nou zo’n vrolijke kaart stuurde, terwijl alle andere kaarten niet erg wisselden wat het kleurspectrum betreft. Ik stuurde deze kaart met de tekst: ‘Ik vond dit een heel toepasselijke zomaar-een-kaart bij dit mooie weer. Geniet ervan, ik kom gauw weer langs’.
Vermoedelijk zijn meer dan driekwart van de kaarten die door mijn handen gaan via Hallmark verstuurd en ik heb een beetje een vreemde gedachte: hoe meer zieke mensen en hoe meer mensen er overlijden, hoe beter hun business het doet.
Dan kom ik een map tegen met nog meer kaarten. Kaarten die we hebben ontvangen toen we in 2003 (!) zijn verhuisd. Een stuk of 30 kaarten verdwijnen in de papierbak. Ja mam, je bewaarde echt wel veel. En waarschijnlijk had je niet verwacht dat ik op mijn eigen zolder deze kaarten door zou spitten, 16 jaar later, en ze dan pas weg zou gooien (of al?). Maar ik vind het ergens leuk om te doen, alsof ik nog een klusje voor haar doe en even alle namen weer lees van de mensen die toen belangrijk waren in het leven van mijn ouders.
Ik houd een doos over vol met kaarten, vier kaarten houd ik apart. Niet vanwege de inhoud, maar omdat de voorkant me zo aanspreekt: een man op een fiets, een kaart met gedroogde bloemen, een korenbloem en een kaart met zingevende tekst waar ik jaren eerder niks mee had gekund.
Ik denk aan alle mensen die zich hebben verzameld in die doos en vraag me af of ze nog wel eens aan mij denken, maar ook hoeveel ervan al zijn overleden. Ik zou wel contact willen zoeken, maar ik heb geen zin om honderd keer hetzelfde gesprek te gaan voeren. Ik wil eigenlijk gewoon aan al deze mensen laten weten dat het goed gaat, dat ik blij ben met al hun fijne woorden over de leuke mensen die mijn ouders waren, maar dat ik nu eindelijk al die kaarten weg ga doen. Het ruimt namelijk wel lekker op.
