Als kind zat ik urenlang achter mijn bureautje A4-tjes vol te schrijven met verhalen. Het papier waarop ik schreef leek uit de Eerste Wereldoorlog te stammen, horizontaal, een beetje gelig, dun papier, met donkerbruine lijntjes. Ook was er een tijd dat ik mijn eigen taal wilde verzinnen, maar toen ik bedacht dat een taal veel complexer is dan woorden alleen en ik ook een grammatica enzinstructuur moest verzinnen, gaf ik het op. Op school schreef ik lange verhalen en gedichten zoals een 8-jarige die maakt, die op mijn verzoek zelfs werden voorgelezen door de juf of meester. Ik was trots op mezelf, dat ze altijd toestemden, en dacht niet eens na over wat de klas ervan vond.
Op mijn 16e publiceerde ik een gedichtenboekje in eigen beheer, maar ik was niet meer zo trots als eerst. Iedereen kan dat in principe doen, zo lang je maar 30 man vindt die je boek willen kopen. Ook hou je er praktisch niks aan over. Mijn familie was wel trots, ik werd zelfs geïnterviewd door de lokale krant, maar in stilte wuifde ik het gevoel weg. Ik deed mee aan gedichtenwedstrijden maar won nooit, alleen een ‘eervolle vermelding’. Die wilde ik niet in mijn zak steken.
Ik bleef schrijven, maar doordat steeds meer mensen er toegang tot hadden, via internet waar ik het op Tumblr zette, kwam er ook kritiek. Of geen reactie. Het aantal volgers op mijn Tumblr-account groeide en ik werd deel van een generatie Tumblr-dichters. Ik telde de hartjes op mijn berichten maar vond dat ik er nooit genoeg kreeg. Ik schreef me nog eens in voor een gedichtenwedstrijd maar ik kreeg de tip om nog wat meer te oefenen. De frequentie van mijn berichten werd steeds lager. Ik schreef nog wel, maar verschool het veilig in mapjes op mijn computer.
Een paar jaar later werd mijn moeder steeds zieker. Ik begon weer pagina’s te vullen, schreef herinneringen op, dingen die ik nog tegen haar wilde zeggen, schaamtevolle gedachten. Hoe kut mijn moeder hetvond dat ze dood zou gaan. Ik schreef alles op en hoe meer ik schreef, hoe meer ik terug kon lezen. Ik was trots op mezelf, dat ik de tijd nam het allemaal op te schrijven, zodat ik mijn moeder op haar echts kon herinneren.
Na haar dood werd ik gevraagd om een rouwboek te schrijven met twee anderen. En werd ik gevraagd om voor een website te bloggen. Ik plaatste mijn teksten weer op Tumblr, kreeg complimentjes, bouwde een website. Ik wist dat ik nooit meer moest stoppen.
Een belofte
Vorige week deed ik een belofte aan mezelf. Dat ik tijd vullen niet meer als tijd doden zou beschouwen, zoals ijsscheppen of broodjes verkopen. Ik deed de belofte dat ik mijn tijd zal gaan vullen met dingen waar ik goed in ben, en beter in wil worden. Ik deed de belofte dat ik elke week een blog zal schrijven, en me niet zal laten beïnvloeden door de hoeveelheid hartjes, likes of zelfs kritiek.
Zo. En nu ga ik iets heel engs doen. Een gedicht plaatsen dat ik in 2013 geschreven heb, of misschien nog eerder.
Begin
dit moet het ergste zijn
meer dan de onwetendheid
de zekerheid van
besluitloosheid
een dilemma tussen
goed verstandig of
slecht gevoelig en
geheel niets doen
het wachten op een
hellend zwaartepunt
tot het omvalt en je
niet meer terug kunt
behoed me voor het gevaar
of is het al te laat
